Koçluk (coaching) uygulaması, 20. yüzyılın ortalarında ortaya çıkan bir kişisel gelişim yöntemi olarak kabul edilir. Bu uygulamanın kökenleri spor dünyasına dayanır. İlk kez spor koçları, atletlerin performanslarını artırmalarına yardımcı olmak için teknikler ve stratejiler geliştirdiler. 1960’lı yıllarda, özellikle ABD’de, spor koçluğunun iş dünyası ve bireysel gelişim için de kullanılabileceği fikri öne çıkmaya başladı.

Bu dönüşüm, spor koçlarının kullandığı motivasyon ve performans tekniklerinin iş dünyası liderlerine, çalışanlara ve bireylere uygulanabileceğini fark eden profesyonellerle gerçekleşti. 1980’lere gelindiğinde, Thomas Leonard gibi isimler, bireylere kariyer, yaşam dengesi ve kişisel gelişim konularında rehberlik eden profesyonel bir koçluk modelini popülerleştirdi. Bu dönemde koçluk, yönetici ve liderlerin performansını artırmak için yaygın bir araç haline geldi. Koçluk uygulamasının temeli, bir bireyin kendi potansiyelini ortaya çıkarması ve hedeflerine ulaşması için onunla birlikte çalışma prensibine dayanır.

Sporcular üzerinde yapılan çalışmalarda, bir bireyin belirli bir hareket kombinasyonunu sürekli olarak izlemesi, zihninde canlandırması ve belirli tekniklerle kaslarına sadece zihinsel olarak komut vermesi sonucunda, antrenmana çıktıklarında, %20 ve daha fazla verimlilik artışı sağlandığı tespit edilmiştir. Bu bulgunun ardından, koçluk, hayatın çeşitli alanlarında performans artışına yönelik olarak kullanılmaya başlanmıştır. Zamanla koçluk, yalnızca iş ve kariyerle sınırlı kalmayıp, yaşamın birçok alanına yayıldı; kişisel gelişim, sağlık, ilişki ve ruhsal koçluk gibi çeşitli dallarda genişleyerek popülerliğini artırdı.

Koçluk çalışmaları, kişinin içindeki potansiyeli, kullanım alanına taşımayı amaçlar. Kişinin, sahip olduğu potansiyelin farkına varması, hedeflerini belirlemesi ve ona en kısa, en verimli şekilde ulaşması için iş birliği yapılması, ana amaçtır.